Mijn schouderbezetters

Als klein kindje had ik al vroeg 2 schouderbezetters; een duiveltje en een engeltje. Het duiveltje is verantwoordelijk voor de allervetste en spannendste avonturen uit mijn jeugd, hij is echter ook de aanrichter van veel dingen waar ik niet trots op ben. Het Engeltje zorgde er voor dat ik over het algemeen aardig was tegen mensen, dat ik veel goede vrienden had. Hij heeft aan de andere kant ook veel onrechtvaardig schuldgevoel op z'n naam.

Toen ik een tijdje terug verhuisd ben heb ik in de eenzame zomervakantie (stel je even voor; je hebt zomervakantie in een nieuw huis in een stad waar je nie-mand kent) bedacht dat ik me niet schuldig wil voelen over wie ik ben. Ik heb 't duiveltje van m’n schouder geschopt (nadat ik het avontuurlijke en de humor nog van 'm meegepakt heb). Ook het engeltje kreeg een restyling; niet langer werd ie bepaald door de opvattingen van een paar mensen over een boek van meer dan 2000 jaar oud.

En dat bevalt. Verhuizen was een hel, maar dat ene moment dat je totaal geen vrienden hebt, dat eigenlijk niemand je 'kent', geeft je wel de mogelijk jezelf echt te zoeken en vinden. Het verwachtingspatroon van je omgeving over hoe jij bent valt namelijk weg; er is een zomervakantie lang geen omgeving die jou kent.

Tegenwoordig worden mijn schouders door twee hele andere wezens bezet. Gevoel en verstand.
Gevoel geeft me extreme emoties, geweldige en verschrikkelijke. Hij geeft me dat ik kan genieten van bepaalde woorden, aanrakingen of beelden. Gevoel maakt dat ik door wil blijven leven om er achter te komen wat ik morgen wel allemaal niet kan gaan voelen. Gevoel heeft 1 muur in mijn kamer helemaal bezet. Een muur met allemaal expressionistische schilderijen met daarop gekke kleuren en gezichtsuitdrukkingen (meestal worden deze schilderijen niet echt mooi gevonden trouwens:P). Gevoel zorgt er dan ook voor dat ik tekenen leuk blijf vinden, ik voel Gevoel genieten als hij zich eindelijk helemaal los kan laten in een schilderij of tekening, los van de barrières van de taal. Op een blanco papier is Gevoel de baas, daar mag hij maken wat hij wil. Hoe gruwelijk of extreem kwetsbaar het ook is.

Op de andere schouder zit Verstand. Verstand geeft me zelfvertrouwen, Verstand is dan ook lang zo kwetsbaar niet als Gevoel. Verstand kijkt een beetje argwanend naar Gevoel die meestal een beetje dromerig om zich heen aan het kijken is. Hij kijkt vaak neer op Gevoel, hij vindt hem te onrealistisch, te onrationeel en te kwetsbaar. Verstand is trots op wat hij allemaal teweeg gebracht heeft; een vrij brede kennis, een succesvolle schoolloopbaan en een vermogen om met volwassen mensen mee te praten over bijvoorbeeld politiek. Verstand heeft echter wel een afgevlakt bestaan. Leuke dingen worden gerelativeerd tot er niet zo veel meer van over is en pijnlijke dingen worden simpelweg verzachtend wegberedeneerd. Verstand heeft ook 1 muur in mijn kamer. Een muur vol portretten. Verstand is de leidende van de twee tijdens het maken van een portret; hij weet het best hoe bijvoorbeeld een bepaalde schaduw geplaats moet worden, ook heeft hij een vrij grote kennis over papiersoort en medium.

Deze twee hebben dan ook een haat/liefde verhouding. Als Gevoel weer eens dolenthousiast over iets is en Verstand kan dat rationeel onderbouwen slaan ze de armen om elkaar heen en vieren ze samen met een voldane glimlach op hun gezicht feest. Verstand is ook vaak een goede vriend van Gevoel. Als Gevoel zich niet lekker voelt lukt het Verstand zo nu en dan om Gevoel om te praten met zijn waterdichte ratio. Maar ook soms als Verstand een futloze bui heeft, eentje waarin hij zijn eigen doel niet meer inziet, weet Gevoel hem te overtuigen van het genot van kleine dingetjes zoals het heerlijke weer buiten of goede muziek.

Maar als Gevoel en Verstand het niet eens zijn met elkaar gaat het fout. Dan doet de felle ruzie die ze maken pijn.