Er is altijd een meester boven meester

Vanmiddag tekenles gegeven aan Elena, mijn nichtje van 5.

Optimistisch als we waren begonnen we gelijk maar aan een les portret tekenen.

Na een korte zoektocht besloten we toch maar dat ik het onderwerp van haar eerste portret moest worden.

Maar dat hoef ik er denk ik niet bij te zeggen:

Picasso, Caravaggio, Mondriaan, Rubens, Rothko, Michelangelo meet your master.

Ik werd niet betaald voor de les, maar een lief meisjesstemmetje dat giechelend in mn oor fluistert dat ze denkt dat ze verliefd op me is maakt alles goed.

Gecomliceerde situaties :s

Soms gaat t gewoon fout -_-

Als 't me nog lukt die zwarte vlek te fixen, post ik t resultaat hier..

Ben nu te gefrustreerd om t nu te proberen te fixen..

Schrijven wat ik wil schrijven ipv schrijven wat mensen willen lezen.

Als ik eigenlijk hoor te slapen, juist niet wakker hoor te zijn.

Pas dan voel ik me wakker.


En als jij en jij slapen, als jullie tijd liggen te verdoen met je ogen dicht.

Pas dan voel ik me nuttig.


Als mijn bed me lokt met zijn warme deken, ik me warm probeer te houden met een dikke trui.

Pas dan voel ik me warm.

Veel te laat

Het is eigenlijk veel te laat.
Voor morgen heb ik te veel geplanned.
Afgelopen dagen te weinig gedaan.
Te weinig geslapen.
In te veel tijd.


Heerlijk gevoel.

Dat werd weer eens tijd.

Gek hoe ik altijd gemotiveerd werd om te schrijven door te kijken naar het aantal reacties.
Dat is dan ook gelijk de reden dat ik gestopt ben..

Als je daar langer over nadenkt is dat een belachelijke redenering, maar toch gaat ie voor maar al te veel dingen op. Voor veels te veel dingen eigenlijk.
Als ik een schilderij maak en ik zie op de helft dat 'men' m lelijk gaat vinden (omdat bijvoorbeel het een lichaam uit verhouding is of een schaduw gek valt) stop ik.

En dat in een vrij land.
In een omgeving waar je op t eerste gezicht zou zeggen dat ik lekker zelf bepaal of ik schilder of niet. En zelf bepaal of ik blog of niet.

Maar als ik heel eerlijk naar veel beslissingen kijk, zie ik toch terug dat ik zelf eigenlijk helemaal niet de volle contole heb. En ik weet wel zeker dat dit niet iets unieks van mij is, dit is heel normaal in ons mens-zijn.

Je doet dingen voor een groot deel omdat dat zo verwacht wordt, ik hoor niet hele lelijke dingen op mijn muur te schilderen, want dat vindt 'men' dan lelijk en gek (en ook al zou ik dit leuk vinden, ik doe t normaal niet).

Naar aanleiding van deze gedachte heb ik iets heel lelijks op de muur geschilderd.

Voor mij is een blanco vel of witte muur een van de weinige plekken waar ik écht zélf de baas ben. Waar ik gewoon kan doen wat ik wil.

Niet dat ik dat vaak doe hoor, bij ongeveer alles wat ik teken, schilder of schets zijn er minstens een paar momenten dat ik denk aan reacties van mensen. Dit doet denk ik iedereen wel onbewust, maar er zo nu en dan op letten is wel interessant.

Bijvoorbeeld een blog schrijven, ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die dat doen zonder ook maar 1 keer aan de lezer te denken.

Wat is dat toch voor invloed die we op elkaar uitwerken en waarom is die zo goed in balans, waarom kunnen we er allemaal mee leven?

Of kunnen we dat niet allemaal?




oei wat een slecht lopend verhaal zeg, normaal zou ik 'm nu gaan aanpassen en de zinnen mooier en duidelijker maken.
Maar naar aanleiding van de inhoud laat ik 'm lekker in de versie staan die ik het eerst typte.

Schenen schoppen, heerlijk.